شعر در مورد بهار از پروین اعتصامی
چـقـدر مفـید بـود ؟

شعر در مورد بهار از پروین اعتصامی irnab ir شعر در مورد بهار از پروین اعتصامی
سپيـــــده‌دم، نسيمي روح پــــــــــرور
وزيــــــد و کـــــــــرد گيتي را معنبـــــــر

تـــو پنــــــداري زفـــــروردين و خــرداد
بـــــــه باغ و راغ، بُــــــد پيغـــــــام‌آور

به رخسار و به تن، مشاطه کــــردار
عـروســـان چمـــن را بست زيــور

گرفت از پاي، بندِ سرو و شمشاد
سترد از چهره، گرد بيد و عرعر

ز گــــوهر ريزي ابر بهـــــــــار
بسيط خـــــاک شـــد پر لؤلؤ تــــر

مبـــــــارکبـاد گـــــويان، درفکندنـد
درختـــان را بــــه تارک، سبـــــــز چــــادر

نمــــــاند انـــدر چمن يک شــاخ کـــــان را
نپـــــــوشاندنـــد رنگين حُلــــــــه در بـــــر

زبس بشکفت گــــوناگـــــون شکوفــــــه
هــــوا گرديـــــد مشکيــــــن و معطـــــــر

بسي شـــــد، بر فــــراز شاخســـــاران
زمــــــرّد، همســـــــر ياقوتِ احمـــــــر

به تن پوشيد، گــل استبرق ســـــــرخ
بــــه بر بنهـــاد نـــــــرگس، افســـر زر

بهـــــاري‌لعبتان، آراستـــــــــه چهـــر
بــــــه کـــردار پريــــــــرويان کشمــــر

چمن، با سوسن و ريحــــان منقش
زمين، چون صحف انگليون مصـــور

در اوج آسمان، خـورشيد رخشان
گهي پيــــدا و ديگــر گه مضمّــــر

فلک، از پست‌راييهــــا مبــــرا
جهـــــان زآلوده ‌کاريها مطهر


دیدگاه ها

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *