انشا در مورد خشکسالی

متن ادبی درباره ی کمبود آب

به نام خالق هستی

این روزها دلم سخت در تلاطم است٬ زیرا صدای آب که در حقیقت صدای زندگی است بسیار اندوهگین به گوش می رسد. همگان می دانیم که بحرانی عظیم در راه است٬ فاجعه ای به نام بحران آب. آب آیینه ی تمام نمای هستی است اما انسان ها این گوهر ناب الهی را قدر نمی دانند و قلب زمین به دلیل دوری از معشوق خود( آب ) شکسته است٬ گویی دیگر خون در رگ هایش جریان ندارد.

روزی پرنده ی کوچکی را مشاهده کردم که طبق عادت همیشگی خود کنار جوی آب سکنا گزید اما با مشاهده ی لب های خشکیده ی زمین با قلبی شکسته و ناامید پرواز کرد و رفت. هنگامی که گل های رز زیبایی را مشاهده کردم که هریک از شرمندگی زمین به دلیل ناتوانی در سیراب کردن آن ها غمگین شده و سر به زیر افکنده بودند ابرهای چشمانم شروع به باریدن کردند٬ شاید بتوانند اندکی از تشنگی گل ها بکاهند و مرهمی بر قلب مالامال از غم و اندوه زمین گردند.هر یک از قطره های آب همچون الماسی از آسمان است که خداوند برای ادامه ی حیات مخلوقات خود به انسان که اشرف مخلوقات است به امانت می سپارد٬ اما ما انسان ها قدر این امانت الهی را نمی دانیم و با نابودی آن حیات مخلوقات خداوند را در خطر نابودی قرار می دهیم.

آری هنگامی که ما به راحتی این گوهر زلال و پاکی که خداوند برای سیراب کردن زمینیان فرومی بارد را نابود می کنیم و برای آن ارزشی قائل نمی شویم٬ کودکان آن را ابزار بازی خود تصور می کنند و اگرچه معلم همواره سرمشق بابا آب داد و آب را هدر ندهیم تکرار کند آن ها توجهی نمی کنند. چقدر خوب است صرفه جویی در مصرف این گوهر ناب الهی از کودکی با روح و جان فرزندانمان عجین شود.

همه ی ما می توانیم بار دیگر آهنگ دلنواز هستی را در سراسر جهان جاری کنیم در صورتی که قطرات جوهره ی حیات را بی دلیل به نابودی نسپاریم. اکنون ما باید نهال صرفه جویی را بکاریم و آن را پرورش داده و به صورت درختی پربار و تنومند به نسل های بعد تقدیم نماییم. به راستی برای پرورش این نهال زندگی چه باید کرد؟

اطلاع رسانی و آموزش روش های صحیح مصرف آب در رسانه های جمعی می تواند خطر نابودی حیات مخلوقات را به مردم یادآوری نماید و باعث اصلاح الگوی مصرف و غنیمت دانستن آن شود. کشاورزان می توانند در فصل هایی که این مروارید های الهی به صورت نامحدود و بی شمار بر زمین می بارد٬ آن ها را در صدف هایی ذخیره نمایند و در سایر فصول حیات را در رگ های گیاهان جاری کنند.

ما می توانیم غم و اندوه و نگرانی از آینده ی فرزندان را از دل های پاک بزداییم در صورتی که با صحیح مصرف کردن آب٬ تصفیه ی آب های آلوده و آلوده نکردن آب های زلال حجم ذخایر آب را افزایش دهیم و این گونه سپاس گوی این نعمت بی منت خداوند باشیم.

قطرات آب همچون قطرات خون در رگ های زمین جریان دارند٬ ما می توانیم نگذاریم که رگ های زمین بخشکد در صورتی که همگام و همراه با مسئولین بقای عمر خودمان و آیندگان را تضمین نماییم.

سهراب سپهری قدر و ارزش این موهبت الهی را در قالب کلماتی زیبا و دلنواز جاری کرده است:

در فرودست انگار، کفتری می‌خورد آب.

یا که در بیشه دور، سیره‌یی پر می‌شوید.

یا در آبادی، کوزه‌یی پر می‌گردد.

آب را گل نکنیم:

شاید این آب روان، می‌رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی.

دست درویشی شاید، نان خشکیده فرو برده در آب.