تجربه گنج یاب ایرانی درباره پیدا کردن دفینه
تجربه گنج یاب ایرانی درباره پیدا کردن دفینه
فراموش نکنید گنج های بزرگ ایران میراثی از نیاکان و متعلق به تمامی ایرانیان است پس بهترین کار را با تحویل دادن آن به میراث فرهنگی انجام دهید.
این مطالب صرفا برای علاقه مندان به علوم باستان شناسی است و ارزش دیگری ندارد.
از قدیم الایام بحث در مورد دفینه و آموزش گنج یابی بوده است و در ایران به دلیل دارا بودن تمدن چندین ساله محبوبیت خاصی داشته است.
خیلی ها کل عمر خود را سر این قضیه گذاشتند و بدون پیدا کردن هیچ دفینه و گنجی فقط عمر خود را تلف کرده اند.
طبق کنوانسیون ۱۹۷۰ یونسکو، ورود، خروج و انتقال غیرقانونی اموال فرهنگی تاریخی کشورهای عضو که به طور غیرقانونی از کشور خارج و به خاک کشور دیگری وارد شده اند ممنوع است و باید به کشور مبدا بازگردند اما راه های فرار بسیاری نیز وجود دارد چنانچه اگر از خروج آن شی ۳۰ سال بگذرد، این قانون ملغی به شمار می رود.
آیا واقعا گنج وجود دارد؟
اما آیا به راستی «گنج» وجود دارد. هنوز هم هستند افراد بسیاری که تصور می کنند گنج ها طلسم دارند و اگر غیر از صاحب خود به دست فرد دیگری برسند از دست او خارج شده و یا برایش مشکل می آفرینند. هنوز هم هستند کسانی که تصور می کنند اگر خمس گنج پیدا شده را بدهند، آن مال حلال شده و می توانند پول آن را در خانه هزینه کنند.
تصور وجود و دستیابی به «گنج» سال های بسیاری است که در ذهن ایرانیان نقش بسته. «گنج» در واقع همان آثار تاریخی و تمدنی همه ایرانیان است که به عنوان میراث فرهنگی باید در موزه های کشور نگهداری و برای نسل های آینده حفظ شود. اما سوداگران گنج از هیچ فرصتی برای کندوکاو در زمین های ایران فروگذار نیستند. آنها با صرف هزینه های بسیار، اجاره یا خرید فلزیاب، خرید نسخه های گنج که اغلب تقلبی هستند و صرف زمان به دنبال گنج هستند.
● هرگز نقشه گنج واقعی ندیده ام
علی آقا، یکی از گنج یابان حرفه ای استان مازندران است. او خاطرات زیادی از دورانی دارد که به دنبال گنج بود. حالا پس از ۲۵ سال جستجو در پی گنج خود را بازنشسته می داند چرا که در طی دوران گذشته هیچ نیافته و همان چیزهایی را هم که داشته، از دست داده است. او می گوید: «هیچگاه نقشه واقعی ندیده ام. همه اینها که به اصطلاح روی پوست آهو نوشته شده و شامل چند خط و نشانه است تقلبی هستند. کارشناسان میراث فرهنگی خودشان آدرس ها را به ما می دادند. فکر کنم الان هم همین طور باشد. بعد عده ای می رفتند دنبال آن آدرس. اگر چیزی پیدا می کردیم خودشان ارزیابی می کردند و می خریدند و یا اینکه ما را به عده دیگری معرفی می کردند که آنها این اجناس را می خریدند».
او حتی به حضور چند خارجی و دخالت برخی از سفارتخانه های خارجی در ایران در خرید و فروش آثار مکشوفه از حفار ی های غیرمجاز خبر می دهد. «آنها اشیایی را که پیدا می کردیم به قیمت خیلی پائین تر از قیمت واقعی از ما می خریدند. چون امکان خرید و فروش این آثار در داخل وجود نداشت و ما هم هیچ راهی نداشتیم تا بتوانیم آنها را از کشور خارج کنیم». او از واقعیت تلخ دیگری نیز پرده برمی دارد و آن این است: فروش آثار زرین هم وزن خودشان! علی آقا در این باره می گوید: «معمولا طلاها به وزن خودشان خریدار دارند. طلاسازها آثار زرین را می خرند و آب می کنند». او از شایعه اعدام قاچاقچیان آثار تاریخی خبر و ادامه می دهد: «معمولا وقتی کسی مجموعه ای پیدا می کند تا چند سال جرات نمی کند درباره آن به کسی چیزی بگوید. در حقیقت باید حتما مطمئن باشد که خریدار پیدا کرده و سپس از راز عتیقه های خود پرده بردارد وگرنه ممکن است به قیمت دستگیری او تمام شود».
علی آقا کسانی را به یاد می آورد که یک مجموعه مجسمه طلا در ابعاد کوچک پیدا کرده بودند ولی جرات نداشتند آن را بفروشند. علی آقا درباره قدمت آثاری که قاچاقچیان پیدا می کند نیز می گوید: «کسی چیزی درباره قدمت آنها نمی داند چرا که هیچکس کارشناس نیست. حفاران غیرمجاز فقط آثار را پیدا می کنند». او همچنین تاکید می کند که در این کار تقلب خیلی زیاد است و خیلی ها همه هستی خود را بر سر خرید آثار تقلبی از دست می دهند».
اینها واقعیت های تلخی است که درباره گنج یابان وجود دارد هرچند به دلیل برخی محدودیت ها قسمت های اعظمی از صحبت های علی آقا حذف شد ولی می توان با همین حرف ها هم فهمید که وضعیت تا چه حدی فاجعه آمیز است.